Bugün hayatında en sevdiklerini tek tek kaybetmiş, kalbinin acısı hiç geçmeyen biri olarak sesleniyorum size…

Çok geç olmadan… Sevdiklerinize sarılın… Öpün koklayın… Onlara onları sevdiğinizi söyleyin… Her an elimizden kayıp gidebilirler…

Ölüm var ölüm. Bugün gördüğünü yarın görememek var. Özlediğini, sevdiğini, affettiğini söylemeyi düşündüğüne bunları söyleyememek var.

Bir şeyleri kaybettiğinde acır insanın canı.

İnsanın en çok acı çektiği de sevdiklerini kaybettiği anda yaşanır. Bir daha göremeyeceğimiz, dokunamayacağımız ve birlikte vakit geçiremeyeceğimiz için acır içimiz. Bir anda yok olur hayatımızdan; sadece anılar kalır elimizde. Belki de pişmanlıklar, söylenmemişlerin, yaşanmamışlıkların pişmanlığı. Bütün bunlar, bu dünyada kalan düşünceleri, bakış açısıdır ve onların yarattığı acı duygu. Bilirsin hani, bu bir araba, ev değil ki bir daha çok çalışıp kazanırım, yenisini alırım diyerek kendini teselli edesin. Bilirsin imkânı yok, dönüşü yok, giden gelmiyor ki… Ama bunun yanında bilmediğimiz başka pek çok şey var. Her şeyden önce ölüm bir yok oluş değil bir dönüşüm. Çünkü evrende her şey bir enerji ve enerjiler yok olmuyor; sadece format değiştirerek dönüşüyor. Ve biz sadece belirli frekansta titreşen enerjileri görebiliyoruz. O zaman giden de frekans değiştirdi. Kayıp olan bizim insan algısında, görünüşte olan algılamamızın kaybolması.

Bugün! 22 Temmuz Ajlan’ın gidişi… Onun gidişi benim öğretimin başlangıcı.

Dünyayı sevgi ve iyilik kurtaracak. Ve bir insanı sevmekle başlayacak, bir insana iyilikle başlayacak her şey. Çok sevin, çok sevilin sevginin kıymetini her gün bilin. Ve iyilik yapın elinizden geldiğince.

İyilik yapmanın antidepresan etkisi vardır. İyiliğin depresyon ve anksiyeteyi azaltıcı bir etkisi var. İyilik yaptığın zaman öz saygın da artıyor. Başkasına yardım ettiğin zaman beyinde empatinin verdiği bir mutluluk hormonu salgılatılıyor…

Seni çok özlüyorum hem de çok!!!

Üzerine nurlar yağsın Ajlan’ım.